XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa
Testuingurua
5. Silabazioaren teorien kritika.Belarriak silaben arteko zatiketa atzematen du ahozko kate orotan, eta silaba orotan sonante bat. Bi gertaera horiek ezagunak dira, baina zein den beren izateko arrazoia galde dezakegu. Esplikazio batzuk proposatu dira erantzun moduan:
1. Fonema batzuk beste batzuk baina ahostunagoak direla azpimarraturik, silaba, fonemen ozentasunaren gainean finkatzeko saioak egin dira. Baina, orduan, zergatik ez dute
Areago, noraino iristen da ahostuntasuna? zeren
2. Sievers izan zen lehena esan zuena gerta daitekeela bokalen artean sailkaturiko hots bat bokal gisa garbi-garbian atzemana ez izatea (ikusia dugu esate baterako,
Zirkulu itsua, beraz: edo nik edozein egoeratan askatasuna dut sonanteak sortzen dituen azentoa nire nahitara ezar ahal izateko, eta orduan ez dago inolako arrazoirik sonantikoa baino hobe silabikoa deitzeko; edo, azento silabikoak zentzuren bat balin badu, izateko arrazoia du
Garbi dago zertan kontrajartzen zaien gure azterbidea aurreko biei: katean agertzen den moduan harturiko silabaren azterketaren bidez, banako bakungaitza lortu dugu, hau da, hots irekitzailea edo hots itxitzailea iritsi ditugu; ondoren, banako hauek konbinatuz, silaba eta puntu bokalikoa zehazteraino iritsi gara.
Badakigu, beraz, zein egoera fisiologikoetan sortu behar diren ondorio akustiko horiek. Gorago kritikaturiko teoriek, ordea, kontrako bideari jarraitzen diote.